من و تو
!ما ماهی های اوزون برون. محکوم به ماهی تابه ی واقعیتیممن و تو
!ما ماهی های اوزون برون. محکوم به ماهی تابه ی واقعیتیمعشق چیست؟
از دیار پرسیدن عشق چیست؟
گفت : خشکیدن
از اسمان پرسیدن عشق چیست؟
گفت : باریدن
از گل پرسیدن عشق چیست؟
گفت : پرپرشدن
از زمین پرسیدن عشق چیست؟
گفت : لرزیدن
از انسان پرسیدن عشق چیست؟
ناگهان ندایی از درونش بر خاست وگفت : جدایی
آیا این عشق است
اگر می دانستی
در انتظار و خواستن تو
چه کشیده ام
آیا این عشق است؟
چه طور به من بگو چه طور خواهم فهمید؟
آیا قلبم وادارم خواهد کرد که باور کنم این عشق است؟
یا که می توانم به احساسی که دارم اطمینان کنم؟
اگر می توانستی فکرم را بخوانی
می فهمیدی چه قدر سعی کرده ام
اما هنوز نمی توانم تصمیم بگیرم
اگر می دانستی
در انتظار و خواستن تو
چه کشیده ام
آیا این عشق است؟
به من بگو آیا این عشق است؟
آیا تو می دانی که این واقعیت دارد؟
میدانی که عشق واقعی تا آخر عمر می ماند؟
آیا مثل ستاره های آسمان می درخشد؟
و می دانی که اگر بتوانی فقط برای یک لحظه عاشق شوی...
آن لحظه ابدی خواهد شد
چرا چرا این قدر نامطمئنم
آیا این عشق است که در خانه مرا می زند؟
یا صدای طپش قلب من است؟
اگر می توانستی فکرم را بخوانی
تو می دانی که نمی توانم
آن چه را که در درونم احساس می کنم پنهان کنم
اگر می دانستی
در انتظار و خواستن تو
چه کشیده ام
آیا این عشق است؟
به من بگو آیا این عشق است؟
به من بگو آیا این عشق است؟
دلم برایش تنگ است ...
با من رویاهایی را بیافرین تا به دنبال آنها برویم
من / عشق
پاک یعنی
سرزمین لحظه
یعنی بیداد
عشق من
باختن عشق
جان یعنی
زندگی لیلی و
قمار مجنون
در عشق یعنی ... شدن
ساختن عشق
دل یعنی
کلبه وامق و
یعنی عذرا
عشق شدن
من عشق
فردای یعنی
کودک مسجد
یعنی الاقصی
عشق / من
عشق آمیختن افروختن
یعنی به هم عشق سوختن
چشمهای یکجا یعنی کردن
پر ز و غم دردهای گریه
خون/ درد بیشمار
عشق من
یعنی الاسرار
کلبه مخزن
اسرار یعنی
وقتی که رفت...
وقتی که رفت ، همهء رنگها کنار دریچهء قلبم مردند و فقط رنگ رفتنش ماند.......
وقتی که دیگر نبود ، همهء اطلسی های باغچه پژمردند......
وقتی که رفت.....آسمان دیگر آبی نبود......و خدا چتر خاکستری اش را بر سر چنار پیر گرفت و چشمانش را بست .......
وقتی که رفت خوبی همه سپید ، سیاه شد و شروع به گریستن کرد......
از وقتی که رفت .......هیچ باران نبارید.....همهء چلچله ها افسردند و داوودی ها با همهء زردیشان مرگ را فریاد زدند......
از وقتی که دیگر نیست....گل مریم گلدان کنار پنجره مرا به یاد هیچ عزیزی نمی اندازد .......
از وقتی که رفت....خانه چه غریب مانده ست....چراغهای خانه همگی خاموشند و پنجره ها رو به خاکستان بازند.......
از وقتی که دیگر نیست .....هیچ جاده ای دگر به خورشید نمی رسد......چراغهای رابطه نیز خاموشند......
دیگر هیچ کس برای گنجشکهای خاکستری و تنهای پشت پنجره دانه نمی ریزد.......
از وقتی که دیگر نیست....دلم از نارنجی غروب هیچ نمی گیرد.....از آن روز نارنجی غروب به اندازهء تمامی پگاه ها سپید است ......
از وقتی که رفت دلم دگر عاشق هیچ دلی نشد..........
