من و تو
!ما ماهی های اوزون برون. محکوم به ماهی تابه ی واقعیتیممن و تو
!ما ماهی های اوزون برون. محکوم به ماهی تابه ی واقعیتیمزندگی
زورکی نخند عزیزم 
میدونم اومدی بازی
نمی خوام این آخرین بازی زندگیم به بازی
خودتو راحت کنو فکر کن که جبران گذشتس
از من میگذره اما به دلت چاله نسازی
امدی بشکنی بشکن
از من ساده چی مونده
قبل تو هرکی بوده تموم تارو پود سوزونده
تو هم از یکی دیگه سوختی میخوای تلافی باشه
بیا این تو و دل و باقی احساسی که مونده.........
دل ما اونقده پارست
موندش مرگ دوبارست
آسمون سینه ی ما خیلی وقت بی ستارست (حالا که رفتی چرا گفتی میخوام ستارت بشم)
همینی که باقی مونده واسه دل خوشی تو بشکن
تیکه تیکه هامو بردن
آخرینشم تو بکن
نمیخوام بگذرعمری
خسته شی واسه فریبم
یقتو نمیگیره هیچ کس
اخه من اینجا غریبم
بزن و برو عزیزم
مثل هر کس که زدو برد
طفلی این دل که همیشه
به گناه دیگرون مرد
نفرت تو از غریبه
سر یک غریب خراب کن
خنده ی کوتاهمم رو بیا گریه کن عزاب کن
مهمم نیست که چه جرمی یا گناهی این سزا شه
باقی دلم یک مشت خاک همینم میخوام نباشه
اوقده های یک شکست خالی کن سر دل من
دیگه متروک مونده سنگ خاک پیر ساحل من
از نگاهات خوب میفهمم
که تو فکرت یک فریب
بازی بسه پاشو بشکن
من غریب و تو غریبه
دل ما اونقده پارست
موندش مرگ دوبارست
آسمون سینه ی ما خیلی وقت بی ستارست
همینی که باقی مونده واسه دل خوشی تو بشکن
تیکه تیکه هامو بردن
آخرینشم تو بکن
نمیخوام بگذرعمری
خسته شی واسه فریبم
یقتو نمیگیره هیچ کس
من که با خودم غریبم
بزن و برو عزیزم
مثل هر کس که زدو برد
طفلی این دل که همیشه
به گناه دیگرون مرد..................................
رضا صادقی
تقدیم به تو
به جای دسته گل بزرگی که فردا بر قبرم نثار می کنی
امروز با شاخه گل کوچکی یادم کن
بجای سیل اشکی که فردا بر مزارم می ریزی
امروز با تبسم مختصری شادم کن
بجای آن متن های تسلیت گویی که فردا در روزنامه ها برایم می نویسی
امروز با پیام کوچکی خوشحالم کن
اگه قلبمو شکستی به فدای یک نگاهت این منم چون گل یاس نشستم سر راهت تو ببین غبار غم
رو که نشسته بر نگاهم اگه من نمردم از عشق تو بدون که روسیاهم اگه عاشقی یه درده چه کسی
این درد ندیده تو بگو کدام عاشق رنج دوری ندیده اگه عاشقی گناهه ما همه غرق گناهیم میون این
همه آدم یه غریب و بی پناهیم تو ببین به جرمه عشقت پره پروازمو بستند تو ندیدی منه مغرور
چه بی صدا شکستم
تو را من دوست می دارم
دوست داشتن دلیل و برهان نمی خواهد
اگر صد بار و با صد بهانه عشقم را رد کنی
من سر افراز تر از قبل به سوی تو می آیم
دلِ دیوانه ام عشقت را ارزان نمی خواهد
من افتاده تر از پیش، جلوی تو زانو می زنم
گریه می کنم
تعظیم در برابر تو از شأن من نمی کاهد
تو را من دوست می دارم
این را هر کس می داند همرهم
هر قسمت از وجودم را به خاطر عشق تو می دهم
تو را من می خواهم با تمام جانم
می خواهم برایت بمیرم، چرایش را نمی دانم
تو را من دوست می دارم
اندازه سالهای عمرم
قد آرزوهایی که برای تو دادم
قد تمام اشکهایم که برای تو، به یاد تو می ریزم
تو را من می خواهم دیوانه وار
تو را می خواهم مثل سایه در کنارم
اگر تو باشی چراغ خانه ام، دیگر آرزویی ندارم
به تو محتاجم ای تنها نیازم
اگر کمکم نیایی تمام زندگی ام را می بازم
تو را من دوست می دارم
صمیمانه ترین احساساتم را تقدیم تو می کنم یارم
تو را دوست دارد کسی که نمی خواهد تنهایت بگذارد
برایش دنیا با تمام زیباییها بی تو دیدن ندارد
تو را می خواهم زیبای عشق آفرینم
هر غروب در ساحل منتظرت می نشینم.
دوستت دارم ...
ناگهان امواج
خلوت آرام دریا
رقص ماه در آب
و سرودی هراس انگیز
لیک باران
بر لب دریا بوسه ها دارد
من با امیدی ژرف
زیر مهتاب
صبح گاهان را چشم انتظارم
چشم در راه امواجی خروشان
ناگهان امواج
چون رقص باد باران
می دهد آواز
از شکوه جلوه ی فردا
وز هیا هوی عاشقان
در پناه باد باران
مرغ باران می کشد فریاد
می دهد آواز
سعید حسینی شاد (پدر عزیزم)
۱۳۸۵/۲/۸
تلخ تر از همیشه.....................
برای یک بار تو را دیدم برای یک بار تو را از دست دادم خیالی نیست.ولی با اشک ریخته چه کنم.کمی بیندیش........................................
سپهر
دو کبوتر...!
عصر جمعه است و دل باز بهانه ی تو را ساز کرده و...نمی داند که خود شوریده ترم برای شنیدن صدایت،کنر پنجره نشسته ام و عبور دسته جمعی پرندگان مهاجر را می نگرم،دو کبوتر کنار پنجره دانه میخورند ومن آهی میکشم ومی گویم:ای کاش ما هم................................. جمله ام را نیمه تمام می گذارم ،چشم های خسته ام را به روی هم فشار می دهم ودو قطره اشک کویر گونه ها را بارانی می سازدبه یاد می آورم صدایت را که همیشه می گفتیدوست ندارم جمله اتو نا تموم بذاری...!لبخند میزنم و ادامه می دهم :ای کاش ما هم کبوتر بودیم! مثل هر عصر جمعه دیوان حافظ به دست دعا میخوانم که:ای حافظ شیرازی.............!بسم الله می گویم....چشم هایم بسته....دیوان حافظ باز....چشم هایم را می گشایم و می خوانم:
هزار دشمنم ار می کنند قصد هلاک گرم تو دوستی از دشمنان ندارم باک
مرا امید وصال تو زنده می دارد و گرنه هردمم از هجر توست بیم هلاک
آتش دل فروکش میکند ومن انگار در میان زیباترین گلهای جهان خواب خوشبختی می بینم،می خندم از ته دل و نام تو را فریادمیکنم....! کنارتو،انگار تمام غمهارنگ میبازند................ کنار تو،نام اندوه خجل است،پشیمانی بیمناک......... کنار تو انگار تمامدنیا مال من است.................... با تو این تن زخمی درد نمی فهمد،رنج را نمی داند،شادی را تجربه می کند........ با تو این دل در سینه چه عاشقانه میتپد........... اصلا با تو این کویر،این زمستان تنهایی،این دردمندغریب،این نیلوفر مرداب خودخوشبختی است........ آری!دستانم را بگیرو تنهایم مگذار ،این مسافر غریب شانه های پر مهر تو را می طلبدو دستان صمیمی ات را که قبله گاه خواهش من است! ای از تبار مهر،ای آشنا،ای آسمان خیال،ای سپهر مهربانی ومحبت چه چیز خوشتر از اینکه از عشق با تو بگویم،تنها با تو،ای آشنا ترین با هق هق های شبانه ام........!!!
*عشق او همچون خود طبیعت آرامش بخش است
برای آدم هیچ معیاری تعیین نمیکند،هیچ چیز را برای آدم
انتخاب نمیکندو به سادگی حقیقت وجود آدم را می پذیرد
درست مثل طبیعت!من حقیقی هستم واو نیز................
این دو حقیقت یکدیگر را دوست دارند.............همین......!!!
نیلوفر سپهر