من و تو

!ما ماهی های اوزون برون. محکوم به ماهی تابه ی واقعیتیم

من و تو

!ما ماهی های اوزون برون. محکوم به ماهی تابه ی واقعیتیم

دو کبوتر...!

عصر جمعه است و دل باز بهانه ی تو را ساز کرده و...نمی داند که خود شوریده ترم برای شنیدن صدایت،کنر پنجره نشسته ام و عبور دسته جمعی پرندگان مهاجر را می نگرم،دو کبوتر کنار پنجره دانه میخورند ومن آهی میکشم ومی گویم:ای کاش ما هم................................. جمله ام را نیمه تمام می گذارم ،چشم های خسته ام را به روی هم فشار می دهم ودو قطره اشک کویر گونه ها را بارانی می سازدبه یاد می آورم صدایت را که همیشه می گفتیدوست ندارم جمله اتو نا تموم بذاری...!لبخند میزنم و ادامه می دهم :ای کاش ما هم کبوتر بودیم! مثل هر عصر جمعه دیوان حافظ به دست دعا میخوانم که:ای حافظ شیرازی.............!بسم الله می گویم....چشم هایم بسته....دیوان حافظ باز....چشم هایم را می گشایم و می خوانم:

هزار دشمنم ار می کنند قصد هلاک                              گرم تو دوستی از دشمنان ندارم باک

  مرا امید وصال تو زنده می دارد                                   و گرنه هردمم از هجر توست بیم هلاک

آتش دل فروکش میکند ومن انگار در میان زیباترین گلهای جهان خواب خوشبختی می بینم،می خندم از ته دل و نام تو را فریادمیکنم....!     کنارتو،انگار تمام غمهارنگ میبازند................                                                                                                                          کنار تو،نام اندوه خجل است،پشیمانی بیمناک.........                کنار تو انگار تمامدنیا مال من است....................                  با تو این تن زخمی درد نمی فهمد،رنج را نمی داند،شادی را تجربه می کند........                                                                             با تو این دل در سینه چه عاشقانه میتپد...........         اصلا با تو این کویر،این زمستان تنهایی،این دردمندغریب،این نیلوفر مرداب خودخوشبختی است........           آری!دستانم را بگیرو تنهایم مگذار ،این مسافر غریب شانه های پر مهر تو را می طلبدو دستان صمیمی ات را که قبله گاه خواهش من است!                                                                                                                                                                               ای از تبار مهر،ای آشنا،ای آسمان خیال،ای سپهر مهربانی ومحبت چه چیز خوشتر از اینکه از عشق با تو بگویم،تنها با تو،ای آشنا ترین با هق هق های شبانه ام........!!!

                                              *عشق او همچون خود طبیعت آرامش بخش است

                                               برای آدم هیچ معیاری تعیین نمیکند،هیچ چیز را برای آدم

                                                انتخاب نمیکندو به سادگی حقیقت وجود آدم را می پذیرد

                                               درست مثل طبیعت!من حقیقی هستم واو نیز................

                                               این دو حقیقت یکدیگر را دوست دارند.............همین......!!!

                                                                نیلوفر سپهر

نظرات 1 + ارسال نظر
قصه گو شنبه 7 مرداد 1385 ساعت 06:53 ق.ظ http://www.shab-e-asheghaan.blogfa.com

سلام دوست عزیز....
وبلاگ قشنگی داری
زیبا ترین گل با اولین باد پاییزی پرپر شد. با وفاترین دوست به مرور زمان بی وفا شد. این پرپر شدن از گل نیست از طبیعت است و این بی وفایی از دوست نیست از روزگار است


راستی من آپم خوشحال میشم بهم سر بزنی

برای نمایش آواتار خود در این وبلاگ در سایت Gravatar.com ثبت نام کنید. (راهنما)
ایمیل شما بعد از ثبت نمایش داده نخواهد شد