من و تو
!ما ماهی های اوزون برون. محکوم به ماهی تابه ی واقعیتیممن و تو
!ما ماهی های اوزون برون. محکوم به ماهی تابه ی واقعیتیمما نیز روزگاری
ما نیز روزگاری
لحظه‌ای سالی قرنی هزاره‌ای از این پیش‌تَرک
هم در این جای ایستاده بودیم
بر این سیاره بر این خاک
در مجالی تنگ– هم از این دست–
در حریر ظلمات در کتاب آفتاب
در ایوان گسترده مهتاب
در تارهای باران
در شادروان بوران
در حجله شادی
در حصار اندوه
تنها با خود
تنها با دیگران
یگانه در عشق
یگانه در سرود
سرشار از حیات
سرشار از مرگ.
ما نیز گذشته‌ایم
چون تو بر این سیاره بر این خاک
در مجال تنگ سالی چند
هم از این جا که تو ایستاده‌ای اکنون
فروتن یا فرومایه
خندان یا غمین
سبک پا یا گرانبار
آزاد یا گرفتار.
ما نیز
روزگاری
آری
آری
ما نیز
روزگاری.
راز
با من رازی بود
که به کو گفتم
با من رازی بود
که به چا گفتم
تو راهِ دراز
به اسبِ سیا گفتم
بی کس و تنها
به سنگای را گفتم
با راز کهنه
از را رسیدم
حرفی نروندم
حرفی نروندی
اشکی فشوندم
اشکی فشوندی
لبامو بستم
از چشام خوندی
احمد شاملو
من پشیمان نیستم
من پشیمان نیستم
من به این تسلیم می اندیشم، این تسلیم دردآلود
من صلیب سرنوشت را
بر فراز تپه های قتلگاه خویش بوسیدم.
در خیابان های سرد شب
جفت ها پیوسته با تردید
یکدگر را ترک می گویند.
در خیابان های سرد شب
جز خداحافظ. خداحافظ، صدایی نیست.
من پشیمان نیستم
قلب من گویی در آن سوی زمان جاریست
زندگی قلب مرا تکرار خواهد کرد
و گل قاصد که بر دریاچه های باد می راند
او مرا تکرار خواهد کرد
....
....
فروغ فرخزاد
کوچه
بی تو، مهتاب شبی باز از آن کوچه گذشتم
همه تن، چشم شدم خیره به دنبال تو گشتم،
شوق دیدار تو لبریز شد از جام وجودم،
شدم آن عاشق دیوانه که بودم.
در نهانخانه ی جانم یادِ تو درخشید
باغِ صد خاطره خندید
عطرصد خاطره پیچید
یادم آمد که شبی با هم از آن کوچه گذشتیم
پرگشودیم و در آن خلوت دل خواسته گشتیم
ساعتی برلب آن جوی نشستیم
تو همه رازِ جهان ریخته در جشمِ سیاهت
من همه محو تماشای نگاهت
آسمان صاف و شب آرام
بخت خندان و زمان رام
خوشه ی ماه فروریخته در آب
شاخه ها دست برآورده به مهتاب
شب و صحرا و گل و سنگ
همه دل داده به آواز شباهنگ...
یادم آید : تو به من گفتی :
«از این عشق حذر کن!
لحظه ای چند بر این آب نظر کن،
آب، آیینه ی عشق گذران است
تو که امروز نگاهت به نگاهی نگران است
باش فردا، که دلت با دگران است.
تا فراموش کنی، چندی از این شهر سفر کن!»
با تو گفتم:
«حذر عشق ؟ حذر از عشق ؟ - ندانم
سفر از پیش تو ؟ هرگز نتوانم ،
نتوانم !
روز اول که دل من به تمنای تو پر زد،
چون کبوتر، لبِ بامِ تو نشستم ،
تو به من سنگ زدی ، من نه رمیدم، نه گسستم»
باز گفتم که : « تو صیادی و من آهوی دشتم
تا به دام تو درافتم ، همه جا گشتم و گشتم
حذر از عشق ندانم
سفر از پیش تو هرگز نتوانم، نتوانم....!
اشکی از شاخه فروریخت
مرغ شب ، ناله ی تلخی زد و بگریخت!
اشک در چشم تو لرزید،
ماه بر عشق ِ تو خندید!
یادم آید که دگر از تو جوابی نشنیدم.
پای در دامن اندوه کشیدم،
نگسستم ، نرمیدم،
رفت در ظلمت غم، آن شب و شبهای دگر هم،
نگرفتی دگر از عاشق آزرده خبر هم ،
نکنی دیگر از آن کوچه گذر هم !
بی تو ، اما به چه حالی من از آن کوچه گذشتم!
«فریدون مشیری»
چندی شعر از حمید مصدق برای نیلوفر عزیزم
چه کسی خواهد من و تو ما نشویم
چه کسی خواهد من و تو ما نشویم 
خانه اش ویران و عمرش نیست باد
من اگر ما نشوم تنهایم
تو اگر ما نشوی خویشتنی
تو مپندار که این خاموشی من
هست برهان فراموشی من.فراموشی من
تو مپندار که این تنهایی تو
هست برهانی بر جدایی تو.جدایی تو
ای روشنفکر.ای روشنفکر با خلق در آمیز
همراه خلق همراه خلق.با دشمن تو بستیز
از کجا که من و تو دست بدست
شور انقلاب بر پا نکنیم
از کجا که من تو متحد
مشت رسوایان را وا نکنیم
من اگر بنشینم تو اگر بنشینی
چه کسی بر خیزد چه کسی با دشمن خلق ستیزد
من اگر برخیزم تو اگر برخیزی
همه بر می خیزند
در رهگذر باد
گفتم: «بهار
ــ خنده زد و گفت:
ــ «ای دریغ،
دیگر بهار رفته نمی آید.»
گفتم: «پرنده؟
گفت:
«اینجا پرنده نیست.
اینجا گلی که لب باز کند به خنده نیست.»
گفتم:
ــ درون چشم تو دیگر...؟
گفت:
«هرگز نشان ز باده ی مست کننده نیست.
اینجا به جز سکوت، سکوتی گزنده نیست.»
از جدای ها
تو را صدا کردم
تو عطر بودی و نور
تو نور بودی و عطرِ گریز رنگِ خیال
درون دیده ی من ابر بود و باران بود
صدای سوت ترن
صوت سوگواران بود
ز پشت پرده ی باران
تو را نمی دیدم
تو را، که می رفتی
مرا نمی دیدی
مرا، که می ماندم
میان ماندن و
رفتن
حصار فاصله
فرسنگ های سنگی بود
غروب غمزدگی
سایه های دلتنگی
تو را صدا کردم
تو رفتی و گل و ریحان
تو را صدا کردند
و برگ برگِ درختان
تو را صدا کردند
صدای برگ درختان
ـــ صدای گل ها را
سرشک دیده ی من ناله ی تمنّا را،
نه دیدی و نه شنیدی
ـــ ترن تو را می برد
ـــ ترن تو را به تب و تاب تا کجا می برد؟
و من
حصار فاصله فرسنگ های آهن را
غروب غمزده در لحظه های رفتن را
نظاره می کردم!
درآمد منظومه آبی خاکستری سیاه
تو به من خندیدی
و نمی دانستی
من به چه دلهره از باغچه ی همسایه
سیب را دزدیدم
باغبان از پی من تند دوید
سیب را دست تو دید
غضب آلوده به من کرد نگاه
سیب دندان زده از دست تو افتاد به خاک
و تو رفتی و هنوز
سالها هست که در گوش من آرام
آرام
خش خش گام تو تکرار کنان
می دهد آزارم
و من اندیشه کنان
غرق این پندارم
که چرا
خانه ی کوچک ما
سیب نداشت.