چندی شعر از حمید مصدق برای نیلوفر عزیزم

چه کسی خواهد من و تو ما نشویم

چه کسی خواهد من و تو ما نشویم

خانه اش ویران و عمرش نیست باد

من اگر ما نشوم تنهایم

تو اگر ما نشوی خویشتنی

تو مپندار که این خاموشی من

هست برهان فراموشی من.فراموشی من

تو مپندار که این تنهایی تو

هست برهانی بر جدایی تو.جدایی تو

ای روشنفکر.ای روشنفکر با خلق در آمیز

همراه خلق همراه خلق.با دشمن تو بستیز

از کجا که من و تو دست بدست

شور انقلاب بر پا نکنیم

از کجا که من تو متحد

مشت رسوایان را وا نکنیم

من اگر بنشینم تو اگر بنشینی

چه کسی بر خیزد چه کسی با دشمن خلق ستیزد

من اگر برخیزم تو اگر برخیزی

همه بر می خیزند

---

در رهگذر باد

گفتم: «بهار

 ــ خنده زد و گفت:

 ــ «ای دریغ،

 دیگر بهار رفته نمی آید.» 

 گفتم: «پرنده؟

 گفت:

 «اینجا پرنده نیست.

 اینجا گلی که لب باز کند به خنده نیست.» 

 گفتم:

 ــ درون چشم تو دیگر...؟

 گفت:

 «هرگز نشان ز باده ی مست کننده نیست.

 اینجا به جز سکوت، سکوتی گزنده نیست.»

---

از جدای ها

 تو را صدا کردم

 تو عطر بودی و نور

 تو نور بودی و عطرِ گریز رنگِ خیال

 درون دیده ی من ابر بود و باران بود

 صدای سوت ترن

                      صوت سوگواران بود  

 ز پشت پرده ی باران

 تو را نمی دیدم

 تو را، که می رفتی

 مرا نمی دیدی

 مرا، که می ماندم

 میان ماندن و

                  رفتن

 حصار فاصله 

              فرسنگ های سنگی بود

 غروب غمزدگی

                   سایه های دلتنگی 

 تو را صدا کردم

 تو رفتی و گل و ریحان

                          تو را صدا کردند

 و برگ برگِ درختان

                        تو را صدا کردند

 صدای برگ درختان

                    ـــ صدای گل ها را

 سرشک دیده ی من ناله ی تمنّا را،

 نه دیدی و نه شنیدی

                       ـــ ترن تو را می برد 

 ـــ ترن تو را به تب و تاب تا کجا می برد؟ 

 و من 

 حصار فاصله فرسنگ های آهن را

 غروب غمزده در لحظه های رفتن را

                                         نظاره می کردم!

---

درآمد منظومه آبی خاکستری سیاه

 تو به من خندیدی 

 و نمی دانستی

 من به چه دلهره از باغچه ی همسایه

 سیب را دزدیدم        

 باغبان از پی من تند دوید

 سیب را دست تو دید

 غضب آلوده به من کرد نگاه

سیب دندان زده از دست تو افتاد به خاک

 و تو رفتی و هنوز

 سالها هست که در گوش من آرام
                                            آرام

 خش خش گام تو تکرار کنان

 می دهد آزارم

 و من اندیشه کنان

 غرق این پندارم

 که چرا
             خانه ی کوچک ما
                                       سیب نداشت.